Περίπου το 60% του Ελληνικού πληθυσμού πάσχει από ανωμαλίες στον θυρεοειδή αδένα. Το ενεργειακό κέντρο του λαιμού αποτελεί το κέντρο της έκφρασης μας, τόσο της λεκτικής, όσο και της συμβολικής. Αλλά και πέρα από την έκφρασή μας ως προς τον έξω κόσμο, σχετίζεται και με την έκφραση, την αλήθεια του Εαυτού μας και κατά πόσο είμαστε ειλικρινής ως προς τον Εαυτό μας.
Θεωρώντας ότι ο άνθρωπος ολοκληρώνει τον πρώτο ενεργειακό κύκλο, ο οποίος συμπεριλαμβάνει και τα 7 τσάκρα, κατά την ηλικία των 30, αφιερώνεται η εξέλιξη ενός ατόμου ανά 4 χρόνια περίπου, με επίκεντρο το αμέσως επόμενο ενεργειακό κέντρο. Επομένως βρίσκει το κέντρο του λαιμού κατά την περίοδο της ηλικίας των 16 με 20 τον υψηλότερο βαθμό ανάπτυξης. Τραυματικές εμπειρίες κατά αυτήν την περίοδο επηρεάζουν άμεσα αυτό το τσάκρα.
Σύμφωνα με την συγγραφέα Louise Hay ο πιο πιθανός λόγος για θέματα με τον θυρεοειδή αδένα είναι η ταπείνωση. Επίσης ότι το άτομο αισθάνεται παραμελημένο και δεν έχει την δυνατότητα να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Η θετική δήλωση ως θεραπεία αποτελεί η θεραπευμένη συνειδητότητα:
Αφήνω πίσω μου τους παλιούς περιορισμούς και επιτρέπω στον εαυτό μου να εκφραστεί ελεύθερα και δημιουργικά.
Σύμφωνα με τον Rüdiger Dahlke στέκεται ο θυρεοειδή αδένας για την εξέλιξη και την ωριμότητα. Τα επίπεδα των συμπτωμάτων δείχνουν με την αργή ανάπτυξη και την ανάπτυξη του πάχους του δέρματος (μυξοίδημα) την αποστασιοποίηση και την περιθωριοποίηση από τον έξω κόσμο – η δημιουργία τοίχων για προστασία.
Άτομα με υποθυρεοειδισμό υποφέρουν συχνά από έλλειψη γείωσης και ρίζωσης. Όλα τους φαίνονται κρύα, ανούσια και ελλείπεις. Ένδειξη δηλαδή ότι δεν υπάρχει σωστή λειτουργία του «πάρε – δώσε». Αισθάνονται ότι δεν είναι ζωντανοί και δείχνουν μια έλλειψη ενδιαφέροντος για την ζωή. Λείπει η γλύκα στην ζωή τους. Αποτέλεσμα αυτού είναι η φυγή μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό και στο σπίτι τους, όπου θεωρούν τον εαυτό τους ασφαλή.
(από το βιβλίο του «Ασθένεια ως σύμβολο»)
Ψυχοσωματική εξήγηση
Η ταπείνωση ιδιαίτερα κατά την εφηβεία και η κοινωνική πίεση για προσαρμοσμένη συμπεριφορά οδηγούν συχνά σε συμπεριφορές οι οποίες καταπιέζουν τα αληθινά συναισθήματα των παιδιών (και των ενηλίκων). Οι φοβίες, το στρες στην δουλειά ή στο σχολείο, ή και η έλλειψη πρόκλησης στην καθημερινότητα δημιουργούν «κόμπους» στο λαιμό όταν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, ως αποτέλεσμα της καταπίεσης της εσωτερικής δύναμης. Συνεπώς ακολουθούν συναισθήματα όπως απογοήτευση, απελπισία και έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης με την ελπίδα πως η σωτηρία θα έρθει έξω από εμάς. Ο θύμος αδένας, ως αδένας του τεμπεραμέντου χρειάζεται για την σωστή λειτουργία την έκφραση, την ομιλία, την ανάδειξη του εαυτού και της προσωπικής αλήθειας του καθενός.
Ανθρωποσοφική βλέψη
Η ξαφνική απώλεια της σιγουριάς και της ασφάλειας βρίσκεται σε αυτές τις καταστάσεις στο προσκήνιο – δηλαδή καταστάσεις οι οποίες σόκαραν την ψυχή των εφήβων. Αφορά κυρίως την σχέση με τον πατέρα ή την μητέρα, οι οποίοι αποτελούν εκείνη την χρονική στιγμή ακόμα το ψυχικό στήριγμα των παιδιών. Ιδιαίτερη σημασία φαίνεται να έχει η αντιστροφή της σχέσης με την μητέρα, η οποία κάνει το παιδί να νιώθει αναγκασμένο να αναλάβει τον μητρικό ρόλο, ο οποίος περιλαμβάνει την φροντίδα της οικογένειας. Αναλογικά, αντί να μειωθεί σταδιακά η εξάρτηση του παιδιού από την μητέρα, αποκόπτεται και πνίγεται η ανάγκη του για την φροντίδα της(Hashimoto-Thyreoiditis).
Χρόνιες ανησυχίες, η έλλειψη της αίσθησης της ασφάλειας μέσα στην οικογένεια και οι ευαισθησίες που φέρει αυτή η επιβάρυνση στο παιδί πυροδοτούν την θεωρητική «γονεοποίηση» του παιδιού και μια εκβιασμένη ωρίμανση, όπου δεν βρίσκει απήχηση η ανάγκη για μητρική τρυφερότητα. Η αναμενόμενη «αποδόμιση» του δεσμού με τους γονείς εμποδίζεται λόγω της ανάγκης της φροντίδας των γονιών από το παιδί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την εμπόδιση της ανάπτυξης της αυτοσυντήρησης του παιδιού.
(Georg Soldner, Markus Sommer: Αυτοάνοσες ασθένειες του θυρεοειδούς αδένα και διαταραχές της ψυχικής ωριμότητας – σύντομη έκδοση της διάλεξης μιας εκδήλωσης ανθρωποσοφικών ιατρών της Γερμανίας, Kassel, Νοέμβριος 2003)
